1
0
Magija i magijsko verovanje, u načelu, sve je ono što se ne smatra racionalnim, dokazivim, ili bar poverljivim, verovanjem, a ima normativni uticaj na naše odluke, naš doživljaj stvarnosti, naš život u celini. Činjenica da neko vjerovanje, odnosno uverenje, smatramo magijski ne znači da to verovanje nije istinito, već samo da se ne može objasniti na racionalan način.
Mnoga magijski mišljenja kasnije su postala “racionalna”, pa i “naučna saznanja”, zato što ih je u međuvremenu nauka dokazala. Ona su bila jednako istinita i korisna za život i pre nego što su proglašena za “naučna”, ali nisu imala društveni kredibilitet. Sticanje društvenog kredibiliteta saznanja proističe iz društvenog narativa, iz dominantnog i često nametnutog, ili nasleđenog, sistema mišljenja. Iskorak iz tog sistema ponekad je izraz težnje za slobodom i istinom koja se ne pokorava restriktivnim zahtevima uskog društvenog narativ. Takvo odstupanje od konvencionalnog i uobičajenog mišljenja društvo često kvalifikuje kao delinkvenciju ili kao duševnu bolest.
Psihoanaliza, koja je temelj savremene psihoterapije, takodje se u jednoj fazi naivne takozvane “psihologije zasnovane na dokazima” (“evidence-based psychology”) smatrala magijskim, ne naučnim mišljenjem, da bi se kasnije vratila na psihoterapeutsku scenu kroz takozvanu “psihodinamsku psihoterapiju”. Iako su osnovne postavke psihoanalize iskustveno potvrđene obimnom psihoanalitičko i psihoterapeutskom praksom, one nisu dokazive egzaktno, kao što je dokaziva upala ili deformacija nekog organa. Psihički život prosto ne podleže toj vrsti dokaza. Stoga je u psihoterapiji često vrlo važno magijski mišljenje, fokus, usmeravanje psihičke energije.
Naš psihički život je kao životni put noću, u tami, u kojoj je moguće samo napipavanje i naslućivanje staza, prepreka, ponora i brzih reka. To je put osluškivanja svoje intuicije i traganje za čvrstim životnim tlom držeći se za prijatelja – psihoterapeuta.
Taj proces je istovremeno čudesan i magijski.
Average Rating