0
0
S jedne strane, geopolitički posmatrano, Hrvatska delom spada u balkanske zemlje, a delom u srednjoevropske. Njen kulturni i politički identitet je, sa protokom vremena, sve više srednjoevropski, između ostalog zbog toga što je članica EU i NATO, ali mnogo više zbog duha koji ona neguje. Reč je o duhu koji se oseća na ulicama, u medijima i u svakodnevnim odnosima: to je jedna kombinacija organskog, susedskog, ili komšijskog, neposrednog duha kakav je karakterisao razvijenije delove bivše Jugoslavije, i jednog novog, evropskog šlifa koji je hrvatsko društvo pogurao mnogo napred u odnosu na status Hrvatske u bivšoj Jugoslaviji.
Zašto je Hrvatska ključna zemlja Balkana (u onoj svojoj dimenziji u kojoj ona uopšte jeste balkanska zemlja, a to je slučaj samo jednim delom, kao što sam napomenuo)? Ona je ključna zemlja Balkana u kulturnom smislu, kao što je Bosna i Hercegovina ključna zemlja Balkana u bezbednosnom i identitetskom smislu. Te dve zemlje su dve komplementarne paradigme onoga što predstavlja nadu za budućnost regiona: Hrvatska kao kulturni lider, i Bosna kao lider u multikulturnoj i tolerantnoj svesti uprkos unutrašnjim destruktivnim tendencijama koje se indukuju i pojačavaju spoljašnjim uticajima.
Uporno potenciranje dihotomija u odnosu sa Hrvatskom od strane srpskih kvazinacionalista, odnosno lažnih nacionalista, u stvari kulturnih i političkih populista bez ideologije, ne samo da je maliciozno i predstavlja jeftinu hranu za obespravljene i pauperizovane mase, nego je neistinito i nemoralno. Posmatrano u širokim istorijskim potezima, odnosi Srba, Hrvata i Bošnjaka mnogo više su karakterisani saradnjom i slogom, nego sukobima. Ogroman je potencijal koji Hrvatska ima za unapređivanje političke komunikacije, obrazovanja i socijalnosti na čitavom Balkanu, jer je ona svojom jedinstvenom izloženošću evropskom korpusu socijalnosti s jedne, i balkanskom, s druge, neka vrsta vrha koplja koje probija nova područja društvenosti.
Dovoljno je pogledati odnose danas između mladih u Hrvatskoj: radi se o jednoj novoj vrsti autentične, mirne i ličnom dubinom prožete socijalnosti koja se, s jedne strane, suprotstavlja banalnosti i površnosti neoliberalnog sveta, a s druge strane donosi jednu novu, prijatnu i privrženu notu u postjugoslovensku društvenu atmosferu balkanskog prostora koja je iz prethodnog perioda izašla prilično narogušena, nepredvidiva, razbarušena i prilično nepristojna.
Svi smo se suočili sa svojom konačnošću, sa svojim granicama, sa svojim slabostimaa, i sada je trenutak da prigrlimo jedni druge i ponudimo svoje jake strane onima koji te strane nemaju.
Realno posmatrano, iako nije demokratski optimalna, Hrvatska je daleko demokratskija zemlja od Srbije, sa daleko višim stepenom poverenja građana u institucije, u kojoj je čak i pravosuđe, koje je sistemski nasleđeno iz jednog pravosudno vrlo mračnog komunističkog perioda, daleko odmaklo u odnosu na srpsko pravosuđe, čije nazadovanje u mrak partijsko-koruptivno-destruktivističkog manira je spolja jasno vidljivoo i neporecivo. Hrvatski politički život, koji je vrlo živopisan i zabavan, bar u retorici koja se koristi u njemu, mnogo je zdraviji i autentičniji od političkog života Srbije, užljebljene između tradicije održavanja kontinuiteta vlasti decenijama, s jedne, i brojnih lažnih opozicionih struktura, s druge strane.
Liderskom potencijalu koji je očigledan u savremenoj Hrvatskoj treba dati podršku entuzijazmom regionalne saradnje, za šta je potrebno stavljanje naglaskaa na široke poteze saradnje i uzajamne solidarnosti naroda na ovim prostorima, uz istovremeno, donekle terapeutsko, smanjivanje opsednutosti negativnim i destruktivnim momentima i periodima u međusobnim odnosima, koji su, uzgred, bar u skorijoj prošlosti, bili direktna posledica manipulacija oligarhijskih nacionalnih grupa na svim stranama. Hrvatska je faktički najnaprednije društvo na Balkanu i njena centralnost u kulturnom i političkom smislu je činjenica kojoj svaki iskren i dobronameran čovek na Balkanu treba da se raduje.
Average Rating